Voelen

Ik voelde alles en toch ook niks.
Verwarring, chaos in mijn kop, heel veel onrust. Ik wou ervan af. Ik wou terug ‘flink zijn’ Terug aan de slag. Zo snel mogelijk zodat ik me niet langer moest schamen dat ik niet kon volhouden.  Dat ik ziek was.
Schilderen, ga schilderen zei ze, dan komt er rust.
Inderdaad er kwam vanaf de eerste schildersessie een ontzettende rust in mijn hoofd.
Er kwam zelfs meer, veel meer.
Er kwam ruimte om te voelen, echt te voelen.
De boosheid, de frustratie, de woede, het verdriet, het immense verdriet, de wanhoop, de angsten , de vreugde, de liefde…
Onbewust schilderde ik ze, de emoties en de gevoelens die er leefden diep van binnen.
Ik elk schilderij kon ik ze lezen. Ik maakte ze zichtbaar voor mezelf.
Ik wist dat –als ik wou ‘genezen’- ik hiermee aan de slag moest. Dat ik de moed moest hebben om echt te voelen, dieper te voelen. Niet langer mijn kop in het zand steken. De emoties en gevoelens niet langer wegsteken met uitvluchten als ‘geen tijd voor’, ‘niet flauw doen, flink zijn’, ‘doorzetten, niemand is al ooit dood gegaan van hard werken’.
De confrontatie met mezelf aangaan. Soms alleen, soms met de hulp van wijze mensen.
Niet altijd even leuk en gezellig, pijnlijk zelfs wel leerrijk. Een opluchting ook. Ik zeul niet langer met een rugzak vol stenen. 
Ik weet nu dat die emoties en gevoelens er mogen zijn. Dat ik ze niet moet wegstoppen, opkroppen. Dat ik ze mag voelen, dat ik ze een plek mag geven en niet alleen op een canvas.