Theater...mijn reddingsboei

RSS-feed

​Mijn leven bestond sinds augustus 2014 uit van bed naar zetel, van zetel naar bed. en op hele mooie zonnige dagen installeerde ik mij in mijn klein tuintje.  Alleen voor de afspraken met arts, psychotherapeute , osteopaat  en boodschappen kwam ik de deur uit. En voor…. de repetities in het theater. Ik had mij immers geëngageerd om mee te spelen in De Twan Banan Girls van theater Zeemanhuis.  Ik wou mijn rol terug geven nadat ik thuis werd geschreven door de dokter. Ah ja als je ziek bent en niet kunt gaan werken, kan je ook niet repeteren en spelen, dacht ik. Maar zowel dokter als psychotherapeute gaven aan dat het een niks met het ander te maken had en dat ik dat moest blijven doen. Ontspannen, weet je wel.  En doen waar je energie uit haalt. Aangezien ik ook elke dag een wandelingetje moest maken en dat dat er eigenlijk niet van kwam, besloot ik om telkens te voet naar het theater te stappen, van Mortsel naar Antwerpen – centrum langs lijn 7 en 15 (als ik dan niet meer verder geraakte kon alsnog de tram pakken). Door regen en wind op zonnige dagen , 2 keer per week deed ik die trip heen en soms ook terug. Traag maar who cares, iets anders kon ik toch niet. En nog liever dat dan autorijden of de tram nemen, dat vond ik soms veel te druk en te beklemmend.
De wandelingen en de repetities vroegen veel van mijn zieke lijf en de dag na een repetitie was ik helemaal tot niks in staat. Ik ondervond ook dat mijn geheugen mij in de steek liet. Ik had altijd goed mijn teksten kunnen leren en  onthouden, maar nu…. ik kon met momenten zelfs niet lezen. De letters dansten op het papier (zelfs met een goede leesbril op). Blurb was het! Zenuwslopend! Weer een deuk in mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld! Maar ik hield vol want eenmaal op de scène lukte het me! Ik was op die momenten ook niet Linda, maar mijn personage. En mijn personage had geen burn-out, was niet ziek. Dat klinkt misschien vreemd voor wie nooit op de planken heeft gestaan, maar zo is het wel. 
De momenten in de loge, waar we met z’n allen ons klaarmaakten, waren soms de hel voor mij. De drukte werd me soms te veel, hoewel mijn medespelers schatten waren en zeker en vast rekening hielden met mijn gevoeligheden. Maar weet je, ik was ondertussen zo gewend aan heel veel alleen zijn en heel veel stilte ( de radio kwam niet meer op bijvoorbeeld), dat een beetje drukte mij al van mijn stuk bracht. Ik genoot ook wel van het sociaal contact.  Want als je niet meer elke dag gaat werken en dan nog alleen woont kom je gauw in de eenzaamheid terecht.
Ik genoot intens van de repetitie- en speeldagen, ze gaven me een reden om te leven, om verder te gaan, ze waren mijn reddingsboei.