Theater ...opnieuw mijn reddingsboei

RSS-feed

Na de operatie leefde ik vooral in angst, niet voor de pols maar voor de uitslag over het melanoom dat was weggesneden. Was het kwaadaardig? Had ik kanker? Ik wou er met niemand over praten, ik wou mijn familie niet ongerust maken.
Een week na de operatie kreeg ik een gips voor 6 weken en de verlossing dat het een goedaardig melanoom was. Oef!
 Schilderen met een gips aan mijn rechterpols lukte niet. Mocht ook niet. Daar zat ik dus opnieuw gekluisterd aan  zetel en bed. Gelukkig waren de repetities voor  ‘Waarom, Adolf waarom?’.  Theater werd opnieuw mijn reddingsboei. Geen gemakkelijk stuk, geen gemakkelijke rol. Ik leefde me volledig in mijn rol van Leni Riefenstahl in.  Een vrijgevochten vrouw die haar dromen realiseerde. Gelukkig zat ik het grootste deel van het stuk op een stoel aan tafel. Ik kon mijn gegipste arm en mijn zieke lijf toch een beetje ondersteuning geven. Haar leven gaf me kracht om met het mijne om te gaan.

Het schuldgevoel over het niet kunnen werken verdween.  De gedachte ‘Wat denken de mensen wel niet over mij?’ verdween.  Hierdoor verdween ook mijn vechten tegen het beest. Hierdoor kwam ik dag na dag dichter bij de aanvaarding dat mijn lijf echt ziek was. Van kop tot teen. Ik aanvaardde dat mijn brein ervoor zorgde dat ik niet kon lezen. Ik aanvaardde dat mijn lijf geen energie had om aan de slag te gaan zoals ik gewend was. Ik aanvaardde dat mijn lijf rust en stilte nodig had.
Tegelijkertijd zat ik met een heleboel vragen. Hoe ben ik hierin terecht gekomen? Waarom ik? Waarom kunnen mijn collega’s de job wel aan? Waarom heeft er nooit iemand geluisterd naar mijn hulpkreten? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ga ik herstellen? Wanneer ben ik hersteld? Ga ik mijn job verliezen? Zal ik mijn job ooit terug kunnen opnemen?

Ik had voor een holistische aanpak van mijn burn-out gekozen. De orthomoleculaire arts werkte met natuurlijke voedingssupplementen, de osteopaat werkte mijn blokkades weg en verhoogde mijn energiestroom en de psychotherapeute begeleidde me op psychisch vlak.

Tijdens de wekelijkse gesprekken met de therapeute kwam ik erachter dat om volledig te herstellen heel wat veranderingen nodig waren in mijn levenswijze en mijn denken. Ik moest in de eerste plaats aanvaarden wat er met mij gebeurd was. Beseffen dat een burn-out geen teken van zwakte is maar het resultaat dat ik jarenlang had verzaakt om naar de uitputtingssignalen van mijn lijf te luisteren, dat mijn lijf jarenlang onder stress had gestaan.  Ik moest erachter komen wat de redenen hiervoor waren om deze in de toekomst te vermijden. Ik zou heel veel geduld moeten hebben, eerlijk tegenover mezelf moeten zijn en uit de slachtofferrol moeten stappen, mij focussen op mezelf en mij niks aantrekken van wat de buitenwereld dacht of zei, stress vermijden, mij leren ontspannen, ‘ont-moeten’,  mij kwetsbaar openstellen.
​
Ik besefte dat de weg naar genezing traag en uitdagend zou zijn.

---