Naar de psychotherapeute

RSS-feed

Het werd weekend en mijn lief stelde voor dat hij dat bij mij zou doorbrengen. Paniek! Hoe moest dat? Ik had geen energie om voor mezelf te zorgen, laat staan dat ik voor hem ging zorgen. Voorzichtig zei ik dat ik dat niet zag zitten en dat ik liever alleen was. Hij teleurgesteld , ik opgelucht dat hij toch niet aandrong. 
Bed, zetel, bed zetel....dat was al wat ik kon. Douchen? Vergeet het! Ik had de energie niet om recht te staan in de douche. Eten klaarmaken? Amper, geen energie. De dokter had nochtans gezegd dat ik mijn voedingspatroon moest aanpassen: veel fruit, veel groenten, veel eieren, veel proteïnen, veel gezonde vetten (echte boter, olijfolie, kokosolie...)weinig tot geen koolhydraten, geen geraffineerde suikers. 
Toch maar boodschappenlijstje opstellen. Dat was nodig want ik had al een tijdje opgemerkt dat ik dingen vergat, niet kon herinneren. Alle moed bij elkaar en naar de winkel, te trots om hulp te vragen aan mijn dierbaren. Autorijden! Paniek, angstaanval, al die drukte, ik zag me voortdurend ergens tegen knallen, een kruispunt oversteken duurde een eeuwigheid.....De onzekerheid werkte verlammend.
Eenmaal in de winkel werd ik overdonderd door de drukte. Met de volgeladen kar vol groenten en fruit, noten... naar de kassa. Wachten op mijn beurt. Zo ontzettend vermoeiend. Boodschappen in de koffer krijgen duurde ook een eeuwigheid. Terug naar huis rijden opnieuw angstaanval, opnieuw paniek...
Uiteindelijk thuis, auto uitladen, boodschappen wegzetten al kruipend om dan uiteindelijk in de zetel te belanden voor de rest van de dag overmand door zoveel negatieve gevoelens over mezelf. Zelfbeeld beneden nul. Maar ik zal hier alleen uitgeraken!
Veertien dagen later zat ik bij de psychotherapeute. Ik besefte eindelijk dat ik dit beest niet alleen aankon. 
Het eerste wat zij vroeg 'Wat brengt jou hier?' En hup daar was het tranendal weer. Huilen, snikken, brullen. Uiteindelijk kwam beetje bij beetje alles eruit....van jaren....ik was niet in die burn-out beland alleen door de werksituatie maar ook door mijn privésituatie, besefte ik toen. Zoveel onverwerkte situaties, zoveel onverwerkte emoties, zoveel verdriet, zoveel pijn.....
Zij luisterde, zij begreep.
'Ik wil je volgende week terug zien' zei ze. 'En stapje voor stapje gaan we er samen voor zorgen dat jij mentaal terug sterk wordt. Je arts zorgt voor het fysieke gedeelte en ik zorg voor het mentale. En misschien zou het geen slecht idee zijn om naar de osteopaat te gaan. Die kan ervoor zorgen dat je energiebanen vrijkomen.' 
'Kan jij iemand aanbevelen?'
​'Ja, in Wilrijk en hij werkt ook samen met jouw arts.'