Bij de osteopaat...

RSS-feed

Wilrijk, de wachtkamer van de osteopaat... 'Linda, vandaag geen tranen hé, komaan je komt luisteren wat hij voor jou kan betekenen in je genezingsproces.'
Hij laat me binnen, ik ga zitten. Hij vraagt'Wat brengt jou hier?' En ja hoor.... tranendal....huilen, snikken, brullen... Uiteindelijk krijg ik het eruit...Hij knikt begripvol en zegt 'Wauw, da's ni niks, da's heavy, jij hebt al wel een en ander meegemaakt.' Zijn begrip stelt me op mijn gemak. 
Hij vertelt hoe hij te werk zal gaan en nodigt me uit om op de behandelingstafel te gaan liggen. Ik sluit mijn ogen en ik denk dat ik ontspannen op zijn tafel lig.
Hij begint en ik voel zijn aanrakingen niet, of raakt hij mij niet aan? Zweven zijn handen boven mijn lichaam, rond mijn hoofd? 'Ontspan je eens' zegt hij. 'Ik ben ontspannen', antwoord ik. 'Dat denk ik niet' repliceert hij. 'Adem eens diep' vraagt hij. 'Dat doe ik toch? zeg ik. 'Jouw ademhaling blijft boven zitten en gaat niet tot in je buik. Probeer eens.' Hij heeft me opnieuw leren ademhalen. 
Na een 45 minuten zit ik terug voor hem en maak een nieuwe afspraak voor de volgende week. Hij had immers vastgesteld dat heel mijn lichaam geblokkeerd zat. Er zat een blokkade op mijn darmen, mijn maag, mijn lever, mijn hart, mijn longen.... Hij zei ook dat ik de rest van de dag wel heel moe zou zijn van de behandeling en dat het zou kunnen dat ik emotioneel zou zijn de volgende uren. Hij raadde mij aan om voorzichtig naar huis te rijden en me op de zetel te leggen. Niks nieuws dus...
Onderweg naar huis heb ik me verschillende keren met de auto aan de kant moeten zetten omdat ik overmand werd door tranen waardoor autorijden onmogelijk was.
​Eens thuis heb ik me op de zetel gelegd en de tranen laten stromen, totdat ik uiteindelijk in slaap viel.