|
Ik voelde alles en toch ook niks. Verwarring, chaos in mijn kop, heel veel onrust. Ik wou ervan af. Ik wou terug ‘flink zijn’ Terug aan de slag. Zo snel mogelijk zodat ik me niet langer moest schamen dat ik niet kon volhouden. Dat ik ziek was. Schilderen, ga schilderen zei ze, dan komt er rust. Inderdaad er kwam vanaf de eerste schildersessie een ontzettende rust in mijn hoofd. Er kwam zelfs meer, veel meer. Er kwam ruimte om te voelen, echt te voelen. De boosheid, de frustratie, de woede, het verdriet, het immense verdriet, de wanhoop, de angsten , de vreugde, de liefde… Onbewust schilderde ik ze, de emoties en de gevoelens die er leefden diep van binnen. Ik elk schilderij kon ik ze lezen. Ik maakte ze zichtbaar voor mezelf. Ik wist dat –als ik wou ‘genezen’- ik hiermee aan de slag moest. Dat ik de moed moest hebben om echt te voelen, dieper te voelen. Niet langer mijn kop in het zand steken. De emoties en gevoelens niet langer wegsteken met uitvluchten als ‘geen tijd voor’, ‘niet flauw doen, flink zijn’, ‘doorzetten, niemand is al ooit dood gegaan van hard werken’. De confrontatie met mezelf aangaan. Soms alleen, soms met de hulp van wijze mensen. Niet altijd even leuk en gezellig, pijnlijk zelfs wel leerrijk. Een opluchting ook. Ik zeul niet langer met een rugzak vol stenen. Ik weet nu dat die emoties en gevoelens er mogen zijn. Dat ik ze niet moet wegstoppen, opkroppen. Dat ik ze mag voelen, dat ik ze een plek mag geven en niet alleen op een canvas.  Eind augustus.... jaren was dit het moment dat ik me samen met mijn collega's klaar maakte voor het nieuwe schooljaar. Tot in augustus 2014....LEEG ... LEEGTE....
Ik moest mezelf heruitvinden. Een hobbelig parcours is het geworden, is het nog steeds. In het begin hoopte ik dat ik terug kon naar de habitat die zo vertrouwd voor mij was. Een leraar zijn was sinds kindsbeen mijn grote droom. Een droom die aan diggelen viel. Heel veel wijze mensen kwamen op mijn pad. Zij gaven me ontzettend veel inzichten over mezelf, over mijn waarden waarmee ik in het leven sta, over mijn talenten. En telkens kwam ik terug uit op 'ik wil een leraar zijn' En toch wist ik dat ik niet terug kon naar 'de ratrace' , dat ik niet langer kon voldoen aan de verwachtingen die men van mij had. Ik was dan wel op pensioen gesteld , stilzitten was geen optie. Om rust in mijn hoofd te vinden was ik beginnen schilderen. Ik verdiepte me in wat creativiteit betekent voor ons welbevinden, wat kleuren doen met ons, ik leerde zelfs de taal van mijn schilderwerken begrijpen. Intuïtief schilderde ik mijn emoties, mijn gevoelens , ik leerde ze (h)erkennen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik er klaar voor was om dit ook aan anderen te leren. En LAP ! ik was terug op mijn pad.... IK WAS TERUG LERAAR! Schoorvoetend startte ik mijn eigen praktijk op. Ik nam en neem nog steeds mensen mee op een creatieve reis naar binnen, naar hun voelen, naar hun creativiteit, naar hun innerlijke, spelende kind. Maar nieuwsgierig als ik ben hoe mensen in elkaar zitten, blijf ik leren, blijf ik op zoek gaan naar manieren om mensen nog beter te begrijpen, te leren kennen. Zelfstudie, on line, op mijn tempo, mijn manier. Niet echt uit op certificaten of diploma's, wel op 'mastering' vaardigheden die voor mij werken. Momenteel verdiep ik me in Human Design, dankzij Kim Vandenbergh - Sepia. Uren heb ik al gesleten met lezen, bekijken van webinars, beluisteren van podcasts.... gefascineerd ben ik. Het is het laatste puzzelstukje dat nog ontbrak. Ik heb de voorbije weken een immens inzicht in mezelf gekregen. Nu al die kennis in praktijk brengen is de volgende stap. Weer een stap op het pad van mijn dromen. . |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
Februari 2021
Categorieën |
RSS-feed