Schilderen (n)iets voor jou?

RSS-feed

De chaos, het malen, de onrust , de paranoia in mijn hoofd op de dagen zonder toneelrepetities  was verschrikkelijk ook al weet je dat dit het gevolg is van de verstoorde hormoonhuishouding. ‘Ontspannen!’ zeiden mijn hulpverleners. Maar hoe ontspan je als je gewend bent geweest om maanden, jaren tussen de 15 en 19 uur gewerkt te hebben. Jaren had ik mezelf geen rust gegund.  En op de zeldzame ontspanningmomenten  was ik nooit echt ontspannen. Steeds was er dat stemmetje geweest dat influisterde dat ik terug mijn mail moest checken, nog een vergadering  moest voorbereiden, een tekst moest lezen…
Ontspannen! Ik ging op zoek naar manieren om te terug te leren ontspannen: mindfullness, tai-chi, transcendente meditatie., yoga….Alleen in tai-chi vond ik min of meer wat rust, maar thuis oefenen zat er niet in, ik kon de volgorde van de oefeningen niet onthouden. Me inschrijven voor cursussen vroeg te veel van mijn budget en ik kon ook nooit vooraf weten of ik op de cursusdag  lichamelijk wel in staat zou zijn om deel te nemen.
Op een dag op de chat schreef een vriendin ‘Schilderen, zou dat niets voor jou zijn?’ Ik antwoordde onmiddellijk ‘Ikke, schilderen?’ Ga weg, ik kan niet schilderen. Nooit gekund. De kinderen in de klas lachten mij altijd uit als ik een bordtekening maakte!’ ‘Maar als je schildert, stop je met malen, echt waar’ schreef ze.
Een hele middag zinderden haar woorden na. Schilderen? Ikke? Ik dacht terug aan de jaren voor de klas, aan de kinderen die met mijn tekeningen lachten, maar ook aan de prachtige werkjes die ik hen kon laten maken. Ik kon hen wel inspireren. Ik maakte geen voorbeeldwerkjes , zoals mijn collega’s, maar vertelde een verhaal en boorde hun creativiteit aan. Geen eenheidsworst in mijn klas, maar wel unieke werkjes en kinderen die pret beleefden aan de lessen beeldende vorming.
Nu wou het toeval dat in de logeerkamer een schildersezel stond opgeborgen ( een restant van de laatste stukgelopen relatie) en ik had ook verf en penselen in huis. Uiteindelijk sleurden ik alles naar beneden en ik stelde de ezel op in een hoekje van de eetkeuken. Doekje erop. En daar stond ik dan voor een maagdelijk wit canvas. Wat moet ik hiermee? Toch een penseel gekozen, een kleurtje en ik zette de eerste veeg  op het canvas. Voila dat is al niet meer wit. En nu? Nog een veeg en nog een veeg en nog….en 3 uur later …mijn eerste schilderwerk. Vond ik het mooi? Verre van. Betekende het iets voor mij? heel, heel veel! Ik keek en zag dat ik mijn burn-out had geschilderd. Alle negatieve invloeden van buitenaf, hadden me naar een zwart gat gebracht maar ik ging terug naar het licht, , naar de kleur ,naar de passie, naar het leven.
Ik hing het werk in mijn slaapkamer tegenover mijn bed. Elke avond als ik in bed ging liggen, keek ik ernaar en zei tegen mezelf ‘Daar was je, je zit nu hier in het zwarte gat, maar je gaat opnieuw naar het licht.’ En bij het ontwaken ‘Vandaag een nieuwe dag om dichter naar het licht te komen.’
Ik heb dit werk heel lang verborgen gehouden voor de wereld omdat ik het zo lelijk maar ook zo persoonlijk vond. Op een inspiratiemoment dat ik onlangs organiseerde, heb ik het voor de eerste keer gedeeld.  Het voelde goed. Ik wil het hier ook delen, als inspiratie, want dit eerste werk heeft ertoe geleid dat ik ben blijven schilderen. Elke dag, soms ’s nachts als ik niet kon slapen.
Tijdens het schilderen stopten de malende gedachten, leefde ik in het moment maar tegelijkertijd kon ik mijn emoties vorm geven,  ik erkende als het ware mijn lang verborgen en onverwerkte emoties: ik had mijn tweede reddingsboei gevonden.