Schilderen bij de vleet....

RSS-feed

7 weken gips, 7 weken zonder schilderen! De dag dat mijn gips eraf ging was ik dolgelukkig. Eindelijk kon ik terug beginnen schilderen! Gedurende die 7 weken inactiviteit hadden de ideeën zich in mijn hoofd opgestapeld. Ik had uren, maar dan ook uren naar You-tubefilmpjes gekeken van kunstenaars die hun technieken, hun manier van schilderen deelden. Eindelijk kon ik die opgedane kennis proberen toe te passen! Sloeg dat tegen …mijn hand had verkeerd in het gips gelegen en ik had het syndroom van Sudeck opgelopen. 

Gelukkig  (?!) zat ik maar in de eerste van drie fases. De symptomen? Een warme, rode (van de ontsteking) zeer opgezwollen hand die bij elke beweging een brandende pijn veroorzaakte..  Bij de kinesiste kreeg ik massages en de raad om ondanks de pijn toch heel veel te bewegen met mijn hand. Dan toch schilderen…en tanden bijten…. Dit zou een maand of drie kunnen aanslepen. Aangezien ik weinig geduld had en ik –door mijn burn-out- met deze pijn niet kon leven –pijn kost energie, energie die ik niet had – maakte ik na veertien dagen een afspraak met de osteopaat. Na zijn behandeling om de energiebanen in de verbinding tussen hand, pols en arm vrij te maken, had ik na drie dagen succes. De zwelling nam af, de pijn verminderde. Het schilderen ging terug veel gemakkelijker, pijnlozer.
Ik schilderde elke dag. Sommige dagen 1 werk, andere dagen zelfs 2 of 3. Alle onverwerkte emoties moesten eruit, kwamen eruit, kregen vorm op het canvas. Ik gaf ook elk werk een naam. Mijn gevoel, mijn emotie …

De werken werden het uitgangspunt bij de gesprekken met de therapeute. Zo kreeg ik keer op keer meer inzicht in het waarom. Waarom was ik in een burn-out terechtgekomen?

Hoe krijg je een burn-out?
De therapeute legde me uit dat er 4 draagvlakken spelen: het emotionele, het fysieke, de omgeving en het mentale. Op een gegeven moment stort er minstens een in, maar meestal alle vier getriggerd door zowel werk-als persoon gerelateerde oorzaken. Op het werk kreeg ik weinig erkenning, waren de verwachtingen meestal zeer onduidelijk, verschillende reorganisaties op korte tijdspanne, een impasse met collegae. Ook thuis waren de problemen de laatste jaren niet van de poes geweest. Ik had jaren mijn emoties, mijn gevoelens rond bepaalde situaties niet verwerkt, niet toegestaan, niet erkend. Ik legde de lat voor mezelf steeds heel hoog , alles moest perfect zijn, ik was ambitieus, een doorzetter, een tandenbijter en ik gaf mij in alles wat deed voor 1000%. Grenzen? Die waren er niet. het kon altijd beter, meer. ‘Nog een late vergadering? Geen probleem, ik heb naar niemand te kijken (ik woonde alleen). Ik zal wel aanwezig zijn, dan kunnen jullie bij jullie gezin zijn.’Ik had al jaren de symptomen genegeerd: hardnekkige rugpijn, schouderpijn, slapeloze nachten, steeds extreme kou voelen,  extreem vergeetachtig, extreme vermoeidheid, allergieën die ineens de kop opstaken en naar het einde toe brain fog, alle dagen wenend naar het werk, niet meer  kunnen slapen, niet meer kunnen lezen,  paranoia, paniekaanvallen, extreme angsten.

Al die inzichten waren voeding voor nieuwe schilderwerken. Elk werk werd zo een stukje van mijn verhaal.
April 2015. Een gesprek met de therapeute:  ‘Linda, het wordt nu tijd dat je alle werken samenbrengt en toont aan de wereld, dat jij je verhaal vertelt. Jij gaat jouw tentoonstelling organiseren. Leren loslaten.’ ‘Een tentoonstelling? Ikke? Ben je gek?’ ‘Hoeveel werken heb je nu al bij elkaar geschilderd en getekend?’ ‘ Een 60-tal.’ ‘ Het heeft geen zin deze allemaal verborgen te houden , je gaat die tonen, je gaat jouw verhaal vertellen. Je wil toch begrip voor wat je voelt, hoe je je voelt, niet?’ ‘Ja’ Je wil toch leren loslaten?’ ‘Ja’ ‘Ik daag jou uit, ik wil dat jij binnen 6 maanden ten toon stelt!’ ‘Ik denk erover na.’ ‘Neen, niet denken, voelen! Wat voel je bij deze uitdaging?’

‘Wat ik voelde?’ Dat lees je later…
​