Over grenzen stellen, aanvaarding en meer (deel 1)

RSS-feed

​De zeteldagen, o ja die waren er nog in overvloed ook al vond ik energie in schilderen en theater, ik bleef er tegen vechten. Ik kon het beest niet aanvaarden! Ik wilde zo snel mogelijk terug de ‘ouwe’ zijn.  Dus vechten maar, want dat doe je dan. Sterk zijn, geen zwakte tonen. En naar de buitenwereld leek ik ook sterk. Ik kreeg steevast complimentjes over hoe goed ik er wel uitzag, zon gebruind, vermagerd,’uitgerust’… Die complimentjes maakten het ook moeilijk. Was ik wel ziek? Zagen de mensen niet hoe ziek ik wel was? Dachten ze niet dat ik ‘ne karottentrekker’ was? Wat dachten de mensen? Die gedachte was welkom voedsel voor mijn paranoia. En het voelde voor mij aan als heel veel onbegrip. Dat maakte mij opstandig en ik had het gevoel dat ik mij steeds moest verantwoorden.
Op een dag kwam ik een collega tegen in de supermarkt. ‘Hey Linda, wat zie jij er goed uit?’ Angstaanval…zie je wel… nog iemand die denkt dat ik niet ziek ben…dat ik onterecht thuis ben…dat ik wel kan werken… Na een gesprekje van 10 minuten waarin ik verschillende keren niet op bepaalde woorden kon komen (mijn ziek brein, weet je wel)  zei ze ‘Jij ziet er uitgeput uit van ons gesprekje en ik denk niet dat jij binnenkort terug aan het werk kan.’ Eindelijk… begrip!
Aangezien ik de zeteldagen haatte als de pest, zei ik ook nooit nee op voorstellen voor wandelingen, terrasjes doen, babysitten, etentjes… Een regelrechte aanval op mijn zieke lijf en brein.
Nee zeggen, altijd al een moeilijke geweest. Grenzen stellen, noemde de therapeute dat. ‘Linda , het wordt tijd dat je je grenzen stelt.’ ‘Hoe doe je dat grenzen stellen? Ik voel me dan altijd schuldig, ik denk dan dat mensen mij niet meer graag gaan zien, ik wil hen niet teleurstellen, ik wil dat zij zich goed voelen, ik ben bang dat er dan ruzie van komt. En ik haat confrontaties. ‘ ‘En dat is nu een van de redenen waarom jij in een burn-out zit! Jij geeft voortdurend, jij laat de energie uit je lijf vreten! En daarbij komt dat jij hoogsensitief bent.’ ‘ikke, hoogsensitief?’ ‘Ja, jij staat open voor prikkels, verwachtingen en wensen van iedereen rond jou, zowel privé als op het werk. Jij weet wat anderen nodig hebben om het naar HUN zin te maken en jij wil daarbij helpen. Probleem is dat jij niet weet hoe je met de hoogsensitiviteit moet omgaan waardoor je niet bij je energie blijft, je je grenzen niet aangeeft en ook niet naar je grenzen leeft.  Vandaar jouw streven naar perfectie, jouw faalangst.’ De nagel op de kop, besefte ik. 
De toneelvoorstellingen waren afgelopen maar een nieuwe productie stond al op stapel. Repetities voor Waarom, Adolf, waarom? waren begonnen. Ik speelde hierin een sterke, vrijgevochten vrouw. En de afspraak met de therapeute was dat ik de kracht van dit personage zou overnemen om zo te kunnen beginnen met grenzen stellen.
Op een dag op weg naar de repetitie maalde de gedachte dat ik had beloofd aan mijn kinderen om oudejaarsavond te organiseren. Een familiefeestje met partner, mijn ouders, kinderen, schoonkinderen en kleinkind. In gezonde toestand een kolfje naar mijn hand, maar nu….een ongelooflijke berg. Hoe moest ik daaraan beginnen? Boodschappen doen? Koken? Een hele avond feesten!? BOENK!!!! Straatstenen! Op 50 meter van de repetitieruimte maakte ik kennis met de Antwerpse straatstenen. Plat op mijn buik, mijn neus had op een haar na de straatstenen gemist.  Ik probeerde recht te komen, duizelig…mottig… Gelukkig hielpen een aantal passanten mij recht. Ik zat een tijdje tegen een lantaarnpaal en ik voelde een ongelooflijke, misselijkmakende pijn in mijn rechterpols. ‘Zullen we een ziekenwagen bellen?’ stelde een passant voor. ‘Nee  hoor, niet nodig, ik moet hier een beetje verder zijn en daar kom ik wel op mijn positieve. Bedankt alvast!’
Aangekomen in het repetitielokaal, mijn pols ondersteunend, die ondertussen al een dubbele omvang had, zag ik dat mijn hand redelijk schots en scheef stond, dat mijn vingers bewegen helse pijnen veroorzaakte. Geen repetitie, wel een tripje naar de spoed….in Mortsel met de hulp van de regie-assistente en haar man.
Op de spoed viel al snel het verdict…een gecompliceerde breuk  die moest geopereerd worden onder algehele narcose. Paniekaanval…. ‘Geen sprake van’ snikte ik. ‘Een volledige verdoving kan mijn lichaam niet aan!’ De orthopedist keek mij vol ongeloof aan. ‘madammeke je bent nog veel te jong om die pols zo te laten genezen, je gaat je hand nooit meer kunnen gebruiken dan.’ ‘Kan best zijn, maar ik wil geen volledige verdoving!’ ‘Het kan ook plaatselijk’, zie hij. ‘Ok, leg mij haarfijn uit hoe dat gebeurt!’
3 dagen later lag ik op de operatietafel…luisterend naar Adèle….