Mijn eerste expostie (6/06/15)

​Wat ik voelde na de uitdaging van de therapeute?
Opgewonden, angstig, onzeker, … ‘Ik een tentoonstelling organiseren met mijn werkjes? No way!!! Die zijn niet goed genoeg. Wat gaan de mensen zeggen? ‘ Tegelijk dacht ik ook ‘Waarom niet? Dit is wat ik nu kan, zonder opleiding. Dit is wat ik voel, gevoeld heb de voorbije maanden. Dit is mijn verhaal. Misschien moet ik dat toch wel vertellen. Maar heb ik bevestiging nodig? Misschien leert me dat wel dat Linda mag gezien worden?’ Want hoewel ik tot leven kom op de planken en ik daar heel zichtbaar ben, ben ik dat niet maar mijn personage. De werken zijn niet perfect, maar moet dat dan? Ik vind ze mooi en eigenlijk is dat alleen het belangrijkste. Durven, komaan durven!

Na de therapeute reed ik naar de winkel waar ik mijn haarverf koop. Deze is gelegen naast het kunstencentrum De Kaleidoscoop in Mortsel. Na mijn aankoop dacht ik ‘Waarom stap je hier niet binnen en informeer je eens naar de mogelijkheden om hier te exposeren? Als hier iemand is die je hiermee verder kan helpen, leg je een datum vast en anders doe je het niet en zie je wel .’

Ik ontmoette Herman, de eigenaar. Ik deed mijn verhaal, hij haalde zijn agenda erbij. ‘Je kan nog exposeren van de eerste donderdag van juni tot eind juni. De zaal is gratis, alleen als je iets verkocht hebt, betaal je 10% van de verkochte werken en je betaalt de drank van de vernissage.’ ‘Ok, ik doe het!’ Op 15 minuten was alles geklonken en stond ik terug buiten.

Ik stuurde een sms naar mijn therapeute met een uitnodiging voor mijn vernissage in juni. Bijna onmiddellijk kreeg ik een bericht terug. ‘Geweldig! Jij bent me er eentje!!! Ik kijk er naar uit!’

Eenmaal thuis gierde de adrenaline door mijn lijf. ‘Wat had ik gedaan? Wat moet ik nu allemaal doen om er toch een mooi moment van te maken? Uitnodigingen? Wie? Zal ik wel volk krijgen? Vergeten te vragen hoe ik die werken moet ophangen, welk ophangsysteem? Hapjes? Welke? Wil ik de werken wel verkopen? Wat vraag ik er dan voor? Zal er überhaupt iemand een werk kopen?

Ik vertelde over mijn plannen aan mijn familie, in het theater , aan iedereen die ik ontmoette en . iedereen reageerde enthousiast. ‘Knap dat je dat doet!’

Een theatervriendin wou helpen met het ontwerpen van een uitnodiging, een theatervriend wou zelfs mijn vernissage inleiden. Ik was zo dankbaar en ik voelde hun warmte, hun steun.

Ik gaf mijn expositie een naam: KLEUR. Leven in een burn-out is leven zonder kleur, alles is wazig, grijs, donker,... schilderen bracht terug KLEUR in mijn leven letterlijk en figuurlijk. 
​
De weken naar de tentoonstelling waren zeer vermoeiend. Het vroeg ontzettend veel van mijn lijf. Maar ik zette door en op de avond van de vernissage straalde ik van geluk, van trots.

Mijn familie, mijn vrienden van nu, van lang geleden, collega’s, buren, onbekenden en ook mijn osteopaat en therapeute waren aanwezig, een 40-tal.

Maar nog voor ze er allemaal waren, had de eerste genodigde al een werk gekocht! Verbijstering, ongeloof, ik heb mezelf in de arm geknepen om te voelen of ik niet droomde..

De inleiding van Jan zal ik een leven lang koesteren., net zoals de reacties van de aanwezigen: gaande van mooie werken tot we lezen jouw verhaal, we zien wat je voelde, jouw werken raken me, vertellen een deel ook mijn verhaal, ik herken mezelf in dat werk…
​
O ja…
Die avond verkocht ik bijna een derde van alle werken die ik tentoonstelde. Nooit gedacht, nooit verwacht